Pozytywna dyscyplina na zajęciach

Pozytywna Dyscyplina w Gadule. Więź, szacunek, stanowczość i zachęta czyli nauczyciel i przyjaciel w jednym.

Pozytywna Dyscyplina to klasyczna metoda wychowawcza, oparta przede wszystkim na wzajemnej miłości i szacunku. Metoda ta sięga korzeni psychologii indywidualnej austriackiego psychoterapeuty Alfreda Adlera, który jako jeden z pierwszych zainteresował się jednostką w szerszym kontekście społecznym i uważał, że każdy człowiek, a przede wszystkim dziecko ma jedno podstawowe pragnienie: chce czuć, że przynależy i że jest ważne. Pozytywna dyscyplina opiera się także na naukach austriackiego psychologa i pedagoga Rudolfa Dreikursa, który rozwinął system psychologii indywidualnej Alfreda Adlera w pragmatyczną metodę zrozumienia celów nagannego zachowania u dzieci oraz głosił system wartości opierający się na współpracy z dziećmi bez kar i nagród. Pierwszy raz pojęcie Pozytywnej Dyscypliny pojawiło się w 1981 roku, kiedy to doktor psychologii Jane Nelsen napisała i opublikowała na własny koszt książkę pt.: „Pozytywna Dyscyplina”, która 6 lat później została wydana przez wydawnictwo Ballantine. W roku 1988 podjęła współpracę z Lynn Lott i tak oto powstała kolejna z książek pt.: „Pozytywna Dyscyplina dla nastolatków”.

Pozytywna Dyscyplina

pomaga zrozumieć dziecko, wspierać jego naturalny potencjał oraz skutecznie radzić sobie z trudnościami napotykanymi na co dzień. Najważniejszym i kluczowym punktem tej metody jest przede wszystkim relacja, którą budujemy z dzieckiem. Dziecko musi widzieć w nas swojego przyjaciela, musi czuć się ważne i doceniane. Dobry kontakt i właściwa komunikacja to klucz do sukcesu. Dziecko, które jest świadome, że przynależy do grupy, chętnie uczęszcza na zajęcia i w nich uczestniczy. Jeżeli widzimy, że dziecko jest skryte i nie adaptuje się w grupie poświęcamy mu więcej uwagi. Najlepszą metodą nawiązania kontaktu z dzieckiem jest wejście w jego świat. Zawsze zwracamy uwagę głównie na jego zainteresowania oraz na to, co się u niego dzieje i jak się czuje. Czasami parę osobistych pytań potrafi zmienić dziecko nie do poznania. Budując pozytywną relację zapobiegamy większości trudnych sytuacji, które mogłyby wystąpić w przyszłości. Warto zaznaczyć, że więź budujmy także przez wiele innych zachowań, a nie tylko przez rozmowę. Składa się na to wiele czynników werbalnych i niewerbalnych takich jak np.: mimika twarzy, spojrzenie, gest, sama intonacja głosu, czy sposób w jaki wypowiadamy się o dziecku przy rówieśnikach, czy rodzicach.

Granice, jakie wyznaczamy dziecku.

Dzieci muszą wiedzieć co im wolno, a co nie. Najlepszą metodą jest ustalenie ich na samym początku współpracy i powtarzanie ich tak często, jak to tylko możliwe. Oczywiście nie mam tu na myśli przywoływania zasad tylko w momencie nieprzestrzegania ich. Dziecko najlepiej zapamiętuje sytuacje, w których zrobiło coś dobrze. Warto więc to docenić. Granice są bardzo ważnym aspektem, ponieważ dziecko powinno nie tylko czuć się dobrze i swobodnie w naszym towarzystwie, ale także musi nas szanować i nie pozwalać sobie na niestosowne zachowania.

Właściwy sposób rozmowy to także jeden z podstawowych elementów Pozytywnej Dyscypliny. Musimy pamiętać o regule: życzliwie dla dziecka, ale stanowczo w stosunku do sytuacji lub zasad. Model „uprzejmy, ale stanowczy” rozwiązuje wiele problemów. Do tego wskazane jest również użycie odpowiedniej zachęty i naszego zaangażowania. Dziecko o wiele lepiej współpracuje, jeżeli widzi, że razem z nim angażujemy się w daną czynność i je wspieramy. Warto zaznaczyć, że w naszych komunikatach nie używamy słowa „ale”, ponieważ dzieci źle na nie reagują i nie słuchają poleceń. Wskazane jest użycie komunikatów typu : „widzę, że… i jednocześnie…” .

Czasami warto na samym początku wprowadzania tej metody przećwiczyć sobie swoje reakcje, ponieważ tworzenie danego komunikatu wejdzie nam w nawyk, a jak wiadomo człowiek w stresującej okoliczności działa właśnie nawykowo. Oczywiście każda trudna sytuacja jest inna i wymaga różnych sposobów, jednak zawsze trzeba pamiętać o spokoju i opanowaniu, a takie ćwiczenia bardzo w tym pomagają.

Przechodząc dalej chciałabym nawiązać do kluczowego aspektu, na którym także polega Pozytywna Dyscyplina. Szukanie rozwiązań to jedno z głównych jej założeń. W trudnych momentach koncentrujemy się przede wszystkim na znalezieniu rozwiązania danej sytuacji. Musimy zastanowić się nad przyczyną i nad tym co możemy zrobić, żeby było lepiej. Ważne jest, żeby nie stosować strategii „kar i nagród”, ponieważ działa to tylko na krótką chwilę, a w Pozytywnej Dyscyplinie chodzi o to, żeby nasze metody działały długofalowo.

Organizacja

Dziecko nie może się nudzić, ponieważ wtedy samemu wymyśla sobie zajęcia, a te jak wiadomo bywają przeróżne. Jeżeli nie chcemy takich sytuacji, musimy zorganizować dziecku czas i mieć w zanadrzu różne „magiczne sztuczki” w razie, gdyby te zaplanowane nie poskutkowały. Ważna jest także różnorodność w planowaniu, czyli przeplatanie zajęć dynamicznych ze statycznymi. Jeżeli zajdzie taka potrzeba warto dać dziecku możliwość na samym początku wyszalenia się, żeby później przyjść do zajęć, które są spokojniejsze i wymagają większej ilości uwagi. Dziecko wtedy momentalnie po „wyrzuceniu” nadmiaru energii skupia się i uważniej uczestniczy w zajęciach. Gdy chcemy dziecko czymś konkretnie zainteresować i skupić jego uwagę przede wszystkim na tej danej czynności. Musimy pamiętać także o tym, żeby nie miało ono w zasięgu wzroku przedmiotów o wiele ciekawszych. Jest to ważne, ponieważ dzieci bardzo szybko się rozpraszają.

Pozytywna Dyscyplina to metoda, której efekty są po prostu zdumiewające. Dzieci chętnie uczestniczą w zajęciach i rozwijają się. Filary tej metody bardzo ułatwiają współpracę z dzieckiem na każdej płaszczyźnie, dlatego także Państwu polecamy bliższe zapoznanie się z Pozytywną Dyscypliną i zastosowanie jej zasad w życiu codziennym. Wiemy, że początkowo takie zmiany mogą być trudne, ale naprawdę warto, ponieważ efekty tych działań będą długotrwałe i pozytywnie wpłyną na rozwój dziecka, jak i na relację z nim.